اشعار

حق خواسته که دست عطا داشته باشی          بــــالا بنـشینی و گــدا داشتــه بـــاشی

والله که حق است که در جــمع بزرگان         بالای سـر عــمّـــه تو جا دا شته باشی

رزّاقی و روزی خور این سفره دوعالم         ای کـــاش بـرایم تو غــذا داشته باشی

تو جمع صفـاتی تو خودت جلــوۀ ذاتی          باید حـرمی نــــزد خـــدا داشته باشی

 از آن همه شه زاده ی ارباب تو بــاید          مخصوص خودت صحن وسرا داشته باشی

گر قصد کنی نیل شــکـــافی به نگاهی          محتـــاج نباشی که عــصـا داشته باشی

تو فـــاتــــح شـــامی سزد آنـــکه مقـام           فرمــــانـــدهی کـــل قــــوا داشته باشی

پیغمبــر عشاق حسـینی و عجب نیست           صد تـازه مسلمان همه جا داشته باشی

ای کاش که در رهگذر عرش؛ توقف...       ....در بین حســیــنــیــه مـا داشتـه بـاشی

گل سر نیست ولی موی سرم هست هنوز           تن من آب شد امــا اثـــرم هــست هنـــوز

جــای سیــلــی ز روی گونه من پاک نشد           رد شلاق به روی کـــمــرم هست هنـــوز

می توانم به خــــدا با تـــو بیایــــم بـــابا             جان زهـرا کمی ازبال و پرم هست هنوز

گفتم ای دختـــر شامی برو و طعنه نزن             سایه ی رحمت بابا به ســـرم هست هنوز

من که از حرمله و زجر نخواهـم ترسید             دختر فـــاطــمــه هستم جگرم هست هنوز

همه دم نـــاز کشید و به دلـــم تسکین داد            جای شکر است که عمه به برم هست هنوز

خاطرت هست که قنداق علی خونی بود؟            همــه ی خاطـــره ها در نظرم هست هنوز

غصۀ معجــر من را نخـوری بابـا جـان             پـــاره شد معجــرم اما به سرم هست هنوز

ای مجـد و شـرف زینت نـامت زینب          ای قـبـلــۀ عـارفـان مـقـامت زیـنـب

از روز ازل ز داغ یــاران حــســیـن          زد سـکـۀ غـم فـلک به نـامت زینب

گـلـواژه ی سـبـز لــوح ایـجـاد تـویـی          گل کرد، شـرف به احـترامت زینب

با داغ جـگـر سوز، شرنگ غم و درد          هـفـتـاد و دو بار شد به کـامت زینب

ای قــافـلـه ســالار ره کـــوفـه و شـام          بــسـتــوده خـداونـد مــرامـت زینـب

روزی که اسـیـر دشـــت بـیـداد شـدی          آزاد  شـد عــالـم از پـیـامـت زیـنـب

آزاد زنــی و در سـخــن مــرد افـکـن          اعـجـاز بـود به هر کـلامـت زیـنب

خورشیـد فـراز نـیـزه در منظر خـون          می خـواند سـرود، در قـیـامت زینب

می گویـد از شـکـسـتن سـرو تـنـاورش           این شیر زن که مثل پدر، مثل مادرش!

این زن، درست، مثل پدر حرف می زند           مـیـراث مـادر اسـت، دل داغ پـرورش

می گوید ازسپید و سیاهی که دیده است           از قـتـل عـام چـلـچـلـه هـا در بـرابـرش

می گویـد از زمانه، زمـیــن آه می کشـد           خورشید، ابر تیره کشیده است بر سرش

از پاره پـاره های جگـر، حرف می زند           از کـاروان خــسـتـه بـی یـار و یـاورش

این خطبه نیست، تیغۀ شمشیر این زن است            وقتی خرابه های دمشق است، سنگرش

شـمشـیـر از نــیام دهـن می کشـد بـبـین           این شیر زن ،که مثل پدر، مثل مادرش

دلِ سـوزان بُـوَد امـروز گـواه من و تـو           کز ازل دشت بلا، چشم به راه من و تو

من به تو دوخته ام دیده، تو بر من، از نی           یک جهـان راز نهـفـته به نگاه من و تو

اُسـرا بـا من و رأس شـهـدا با تو به نـی           چـشم تـاریـخ نـدیده است سـپاه من و تو

روی تو، مـاهِ من و مـاهِ تـو، عـبّاس، امّا           ابرِخون ساختـه پنهان، رخ ماه من و تو

آیه خـواندن زتو، تـفـسـیـر ز من تا دانند           که به جز گفتن حقّ نیست، گناه من و تو

هر دو نـستـوه چو کـوهـیـم بـرِ سیـل امّا           عـشق، دلگرم شد از سردی آه من و تو

مدّعی خواست که از بیخ کَنـَد ریـشۀ ما            بی خبر زآن که غروب است، پگاه من و تو

ای مصحف ورق ورق! ای روح پیکرم!           آیـا تـویـی بـرادر مـن؟ نـیـست بـاورم

با آنکه در جـوار تو یک عــمر بـوده ام            نـشـناسمت کنون که تو هستی بـرادرم

پامال جور و دست خـوش کـینه ام ببـین            ای کشتی نجات، گذشت آب از ســرم

عـمر منی که از کف من رفته ای و من            بی تـو، گـمـان بـودن خود را نمی بـرم

ای خشک لب، کنار فرات از غمت ببین            دریـاست در کــنـار من از دیـدۀ تـرم

با کعـب نی کـنـند جـدا از تـوأم و لیک            از جان خویش بگذرم و از تو نگذرم

دیشب کـنار پـیـکـر پـاکت چهـا گـذشت            کاین خاک ها هـنوز دهد بوی مـادرم؟

دیدم که دست، ظلم تو را سنگ می زند            بگذاشتم دو دست خود آنگاه بر سـرم

در غـمت پـیـرهن صبـر دریـدن دارد            نـفــس نـالـه و فــریـاد بـریــدن دارد

زیر بار غـم تو عرش به هم می ریزد            پـس قـدِ عــمـۀ سادات خـمـیـدن دارد

دیـدن دشنـۀ بی رحـم و سر خـونـیـنت            از دم خـیـمـه به گـودال دویـدن دارد

جرعه جرعه می سرخ ازبدنت جاری شد            نیـزه ای گفت به شمشیر چشیدن دارد

خـاتـم شـاهی تو نـرخ طلا می شـکـند            دشمنت خـیره شد و دید خریدن دارد

این تن زخمیِ صد چاکِ به خاک افتاده            با سُم اسب روی خاک کشیدن دارد؟

باد ها عـطر خـوش پــیرهـنش را بردند           سوخـتـند و خـبر سوخـتـنـش را بردند

نیزه ها بر عطشـش قـهـقهه سر می دادند           زخـم هـا لالـۀ بــاغ بــدنـش را بــردنـد

دشـنه ها دور و بر پیکر او حـلـقـه زدند           حلقه ها نـقـش عــقـیـق یمنـش را بردند

این عطش یوسف معصوم کدامین مصر است           که روی نیزه بوی پـیرهـنش را بردند

تا که معلـوم نگـردد به کـدام آئـین است           اهل صحـرای تـجـرّد کـفـنش را بردند

باد ها سیـنه زنان زود تـر از خـواهر او            تـا مـدیـنـه خــبـر آمــدنــش را بــردند

یوسف آهسته بگویی که نمـیرد یعـقوب           گرگ ها یوسف گـل پیرهـنش را بردند

گیسوی خورشید می لغزید، روی خیمه ها           خون و آتش می تراوید از سبوی خیمه ها

آب، پای تپّه ها می شُست، زخـم دشت را           از شرار تـشنگی، پُـر بود جوی خیمه ها

آسمـان آرام در شـطّ شـقـایـق می نشست           ارغوان، می ریخت در جام وضویِ خیمه ها

شهریار عشق، در گرم بیـابان خفتـه بود           اسب با زین تـهی می رفت، سوی خیمه ها

گَرد را سر تا به پـا آغـوش، استقـبـال کرد           آفتـابـی شعـله پوش از روبه روی خیمه ها

شیهه ای خونین شنید واز حرم بیرون دوید           شـوق را عرشی غـزالِ آیه بوی خیمه ها

اسب، رنگین یال و تنها بود، تنها تر ز کوه           خاک شد با گامِ رجعت، آرزوی خیمه ها

ساربانان در جرس، زنگ اسارت داشـتـند           بال می زد بغضِ غیرت، در گلوی خیمه ها

کـاروان، آلاله ها را برد و شب مهتاب دید           نخل سبز بی سری، در جست و جوی خیمه ها

آسمان در شُرُف صاعقه ای سنگین بود            نـفـسِ باد، پُـر از زمـزمـۀ یـاسـیـن بود

چـه بـلایــی بـه ســـرِ آیـنـه هـا می آمـد!            که چهل روز و چهل شب، دلشان پُر چین بود

غم این طایفه را هیچ کسی درک نکرد            غم این طایفه، بر دوش فلک سنگین بود

عَصَبِ تُرْدِ گیاهان به جنون می پیوست            بر لـبِ دشـت، فـقـط زمـزمۀ آمیـن بود

تَنِ خورشید، به پـابوس مُحرّم می رفت            روز، هرچند به پایان خودش بد بین بود

آب، زیر عَلَم مشک، تَرَک بر می داشت            هـمۀ فـلسفـۀ عـشـق و وفـا درایـن بـود

نـای نی، تلـخ ترین مـرثیه را می نوشید            گرچه در کام حسین بن علی شیرین بود

ازپشت زین به خاک چو خورشید دین نشست           برخاست شورشی که فلک بر زمین نشست

از شش جهت بـلند شـد آهی که دود آن           بر طاقِ مـنظرِ فـلکِ هـفـتـمین نـشست

افلاک را سرشک مصیـبت ز سر گذشت           ایّـام را غـبار عـزا بر جـبـیـن نـشـست

آن بـی حـیـا که سیـنۀ او جای کیـنه بود           بر سـیـنـۀ شـریـف امام مـبـین نـشـست

خونی به خاک ریخت که در چرخ چارمین           در خونِ دیده، عیسی گردون نشین نشست

برخاست طرفه گردی از این تیره خاکدان           بر روی ساکـنان بـهـشت برین نـشست

گل های لاله رنگ به دامان ز دیده ریخت           این خار غم چو بر دل روح الأمین نشست

شد وحشتی که شورش محشر ز یاد رفت           وز آن بـنای عـالم هـسـتی به باد رفـت

تـیـر ستم چو بر دل سلطان دیـن رسید           بس بی امان به قلب رسول امین رسید

نـه طـاقـت سواری و نـه حالـت نـبـرد           یکـباره جـسم اطهر او بر زمین رسید

تنها نه این خدنگ به قـلبش رسید و بس           تـیـر دگر بر آن گـلـوی نـازنـیـن رسید

دشمن پیـاپی آمد و دیگر مگو چه کرد           دیگر مگو که زخمِ چنان و چنین رسید

زآن جسم چاک چاک، عدو دست برنداشت             ضربت فزون زحد؛به امام مبین رسید

جبـریل بود و دیـد از آنان چو این ستم            زد صیحه آن چنان که به عرش برین رسید

آدم فـغـان و ناله هـمی داشت در جنان           بارید خون زدیده که بر ماء و طین رسید

می سوخت در لهیـب تبی آتـشیـن زمین          می ساخت پایه های غروری نوین زمان

خورشیـد هم چو کـشتی آتش گرفـته ای          آواره بـــــود در دل دریـــای آســمــان

میساخت خون و تیغ و شهامت، حماسه ای          با عـشـق و با حـقیـقـت و ایـثار توأمان

مردی به پای خواست که افتد ز پا ستم          جانی ز دست رفت،که ماند به جا جهان

در عرصه نـبرد تنی چند جان به کـف          چـون کـوه ، در بــرابر دریای بیکران

یک سوی اوج رایت و ایمان و افتخار           یک سوی موج لشکر خونخوار و جانستان

در نیمروز گرم، که هر لحظه میگداخت          در زیـر آفــتـاب گـدازنده، جسم و جان

یک مرد مانده بود و کران تا کران عدو          یک تیر مانده بود و جهان تا جهان نشان

از دست داده یار و بـرادر، پسر، سپاه          از پا فـتاده پــیر و جوان، خرد با کلان

دراین چنین دمی به سوی خیمه های او           آنجا که داده بـود بـه نـوبــاوگان امـان!

دشـمن به پـیـش تاخت که باید جـنایـتی           جز این نـبود مـقـصد آن لـشـکر گران

بر پای خواست از دل دریای پر ز خون          افـراشت قـامـتی که قـیامت شدی عیان

فـریـاد زد: بهـوش! اگر نیست دین ترا          آزاده بـــاش و تــوسـن آزادگــی بـران

ایـن آخریـن پـیـام خـداونـد عـشـق بـود          آن دم که می گذشت از این تیره خاکدان

ای گـوهـر ولای تو در جـوهـرم، بـيا            تا پَـر نشست تيـر غـمت در پـرم، بيا

آتش گـرفـتم از تب عشق تو، سـوختم            ای كرده سوز هجر تو خاكـسترم، بيا

من رو به آسـتـان تو آورده‌ام ز شـوق            من انـتـظار وصـل تو را مي‌بـرم، بيا

والفجر ما طلـیعـۀ فجر ظهـور توست            ای لـحـظـۀ طـلـوع تو در بــاورم بـیـا

اکنون که خط آتش وخون پیش روی ماست            ای دادخـواه خــون خــدا در بــرم بـیا

من خـواب را ز دیـدۀ دشـمن ربـوده ام            گاهی به خـواب دیـدۀ  پرسـشگرم بیا

دامن کـشـان ز دامـنـۀ مـوج انـفــجـار            ای سـایـۀ عـنـایـت حـق در سـرم بـیـا

يك عـمر ميـزبان غمت بوده‌ام، تو هم            يك شـب به مـيـهـمـانیِ چـشـم تـرم بيا

روی تـو را ز چـشـمۀ نـور آفـریـده اند           لـعـل تـو از شـراب طهـور آفـریـده اند

خورشید هم به روشنی طلعت تو نیست           آئــیــنـۀ تـو را ز بــلــور آفــریــده انـد

پنهان مکن جمال خود ازعاشقان خویش           خـورشیـد را بـرای ظهـور آفـریـده اند

منعم مکن زمهر خود ای مه!که ذرّه را           مفتـون مهر و عـاشـق نور آفـریـده اند

خــیــل مـلـک ز خـاک در آســتـان تـو           مشتـی گـرفـته، پیکـر حـور آفـریده اند

عیسی وظیفه خوان لب روحبخش توست           کز یـک دم تو نـفـخۀ صور آفـریده اند

از پرتو جمـال تو در کـوه و بـرو بحر           سیـنای عـشق و نخلـۀ طـور آفریده اند

آلـوده ایــم و بــیــم به دل ره نـمی دهـیـم           از بس تو را رحیم و غـفـور آفریده اند

سـرمایــۀ سـرور دل ما ز درد نـیـست           درد تـو را بــرای سـرور آفــریـده انـد

عمری اسیر هجـر تو بود وفغان نکرد           بــنگـر دل مرا چـه صبـور آفــریده اند

از نـام دلـربــای تو هـمّـت گـرفـتـه انـد           تـا بـرج آخـــریـن شـهــور آفــریـده اند

عشـاق را به کـوی وصال تو ره نبـود           ایـن راه دور را به مـرور آفــریـده انـد

پـروانه را درآتش هجران خود مسـوز           کـو را برای درک حضور آفــریـده اند

اگر راز دلم گویم حدیثش را تو می دانی          مرا از لطف خود هردم به بزم خویش میخوانی

خلیلی؟ یوسفی؟ نوحی؟سلیمانی؟ نمیدانم          دم پاک مسـیحا و کف موسی بن عمرانی

حدیث لیلة الـقدری هزاران ماه را ماهی          نـزول آیـۀ سبـز صـفـا بـخـش بـهـارانـی

جمالت را در این عالم اگر تمثیل بگذارند          تو تـفـسـیـر تمـام آیـه های لــوح پـنهـانی

اگر حسن تو را وصفی شود من فاش میگویم           تو برتر از هزاران یوسف زیبای کنعانی

لبت گر وا شود ای مخزن علم خداوندی          حکیمان را بیاموزی ز حکمتهای لقمانی

طنین نـام تو فـجـر امید بی پناهـان است          رخ زیــبـای تـو آئـیـنـۀ انـــوار یـزدانـی

الا روح مجـسّـم در کـنـار آیـۀ تـطهـیـر          سزد آن که جمالت را ز ناپاکان بپوشانی

بیا ای مهـر بی هـمتا لوای نور بر پا کن          که در عالم فرو ریزد اساس ظلم شیطانی

تو آن گنجینۀ لطف وعطا و جود و احسانی          یقین دارم گدایان را ز دربارت نمی رانی

تویی مرحم به زخم بی شمار مادرت زهرا          بیا با مقدمت روشن نـما آن قبـر پنهـانی

توکه ناگفته میدانی حکایت های پنهان را          اگر راز دلم گویم حدیثش را تو می دانی

کو یک نفر که یاد دل خستگـان کنـد؟            یـا لا اقـل حکـایت ما را بــیـان کــند

من زیـر بار معصیتـم ضعف کرده ام            دستی کــجـاست تا مـدد نــاتـوان کـند

تب کردم از مـرور گنـاهان کوچکــم            کو آتـشی که خجلت ما را نهـان کند؟

ما بی سلیقه ایم، تو حاجات ما بخـواه            ورنـه گــدا مطالبـه ی آب و نـان کند

آتش مــیـاورید که اشکـم مرا بسوخت           کـار شـــــرار نـار تـو آب روان کنـد

ما را مران زخویش چرا که زمانه رانـد          حاشا که دوست کار زمین و زمان کند

چیـزی نصیب تو نـشود از عذاب مـن           ایـزد کــجــا محاربه با استـخوان کند

شبـها مرا بــرای خـودت انتـخاب کـن           فرصت مده که دیگری ام امتحان کند

درهم بخر که سخت گرفتار و در همیم           خوب است گرچه چشم تو ما را نشان کند

پرده را می درم اما تو هـمان ستاری          رشته را می برم اما تو نگه میداری

روح در آئینه  ازشرم ترک خواهد خورد          تـو اگر چنـد قلم جـرم مـرا بشمـاری

گره در رشتـۀ الفت زدن از جانب کیست          آه اگر آن سرِ این رشته فرو بگذاری

من و آزردن دلها، من و رنجاندن دوست          کیفـرم از تو نـه هـم وزن پـرِ آزاری

هر چه در چــنــتـه ما بود ریـا بــود ریـا          و تـو از رونـق بـازار ریـا بـــیزاری

خود حدیث من و ماست ای منِ کمتر ز مگس         عِرض خود می بری و زحمت ما میداری

می سوزم از شـرار نفس هـای آخــرت            از لحــن جانـگـــداز وصایای آخرت

دستم به دست بی رمقت می شود دخیل            در پیــش دیـدگــان گـــهربار جبرئیل

دستم شبیــه دست تو تــبــدار می شود            دیــوار غـصه بر سرم آوار می شود

رحمی نما به حال پریشـــان دختــرت            مادر مکش عبای پدر را تو بر سرت

دلــواپس غــروب تــوأم، آفــتــاب من            بر روزهای روشن من،رنگ شب مزن

محزون رنج های پــدر می شوم مرو            من شــاهـــــد عـزای پدر میشوم مرو

مادر بمان کنار گــــل یاس بــاغ خود            آتش مزن به حاصل خود با فراق خود

فصل بهار خانه مان را خــزان مـکن            مــادر بمان و نیـت تــرک جهان نکن

مادر حلال کـــن که دعایم اثــر نکرد            شـرمنــده ام قنــوت عشــایم اثر نکرد

اشک غمت به ساحل پلک ترم نشست            سنگ فراق شیشه ی قلب مرا شکست

امن یجیب خواندن من بی نتیجه ماند            زهرا یتیم گشت و پدر بی خدیجه ماند

سلام بر تــو که خیر النسا به ما دادی           سـلام بر تو که درس وفـا به ما دادی

سلام برتو که با جان، بها به ما دادی           سلام بر تو که روح عطا به مـا دادی

چه گویم و چه نویسم ز مدحتان بــانو

شما ک شمس و قمر پیشتان زده زانو

فرشته ای که خدا هدیه کرده بر احمد           ملیکه ای که نگـاهش طراوت انگیزد

زنی که که غیر رسول وخدا نمی بیند           کسی که طاقت وصبرش بود فزون ازحد

زنی نبوده به جز همسر رسول خــدا

که در تمامی عمرش ز او نبوده جدا

شریک زندگیِ مصطفی شما هسـتـی           بـه دل ملیکهٔ مهر و وفــا شما هستی

انیس درد و غم مرتضی شما هستـی           به غصه ها که بود مبتلا شما هستی

پناه جمع خـلایق به روز واهــمه ای

خدیجه همسر پیغمبر، اُمّ فــاطـمه ای

درود بــر تو که اول زن مسلــمانــی           عــزیز حضرت طاها عزیز یــزدانی

برای ختــم رســولان تو جان جانانی           خــدا گواهست که فخــر تمام نسوانی

روا بود که بـگـویــم بــقــای اسلامـی

به صدق و نیتِ پاکت صفای اسلامی

خدیجه ای و خــدا بر شما نظـر دارد           که با وجــود شما مصطفی سپر دارد

دلم همیــشه هـوای تو را به سر دارد           خوشا کسی که برایت دو دیده تردارد

اگر اجــازه دهی در عزایتــان بــانـو

ز دیــده اشک ببارم بـرایتــان بــانـو